چکیده :نفت نمیخرید؟ به جهنم که نمیخرید، بهتر که نمیخرید. ما مردم را به میدان میآوریم و میگوییم که نمیفروشیم. مگر طی این همه سال که مردم ما افتخارآفریدند با نفت زندگی کردهاند؟ این همه دانشمند با ابتکارات خود 10 برابر پول نفت را در جیب مردم میگذارند....
کلمه – گروه اقتصادی: «نفت نمیخرید؟ به جهنم که نمیخرید، بهتر که نمیخرید. ما مردم را به میدان میآوریم و میگوییم که نمیفروشیم. مگر طی این همه سال که مردم ما افتخارآفریدند با نفت زندگی کردهاند؟ این همه دانشمند با ابتکارات خود ۱۰ برابر پول نفت را در جیب مردم میگذارند.»
به گزارش کلمه، این جملات باورنکردنی را نه یک فرد عوام یا بی سواد، بلکه رئیس دولت جمهوری اسلامی بیان کرده است. احمدی نژاد این عبارات را امروز پس از افتتاح چند طرح عمرانی در همدان گفته و بدین ترتیب تلویحا به دور جدید تحریم ها که کلمه ساعتی پیش گزارش تفصیلی را درباره آن منتشر کرد، واکنش نشان داده است.
احمدی نژاد که گفته «مگر طی این همه سال مردم با نفت زندگی کرده اند»، توضیح نداده که چگونه در دوره تصدی دولت او، وابستگی بودجه به نفت که قرار بود طبق برنامه چهارم کمتر شود، بیشتر هم شده و دلارهای نفتی به ریال تبدیل به عنوان یارانه نقدی به مردم داده شده اند.
وی بار دیگر بر این تعبیر که «در حال پیشرفت به سمت قلهایم» تاکید کرده و نه درباره قله مورد نظر خود توضیحی داده و نه درباره سیاستهای دولت برای مقابله تحریم ها؛ البته سیاستی جز حواله کردن دیگر کشورها به جهنم!
احمدی نژاد همچنین در این سخنرانی گفته است: چرا همه باید در آپارتمان زندگی کنند و اصلا مگر آپارتمان جای زندگی است؟ آپارتمان جای زندگی موقتی و اضطراری است اما بعد از ۵۰ و ۱۰۰ سال زندگی که انشاءالله سلامت بیشتر و عمرها طولانیتر شد، باید فرصت عبادت خداوند متعال و آبادانی پیدا شود.
دور جدید تحریم های اقتصادی علیه ایران از دو هفته بعد آغاز خواهد شد و معنای آن، انسداد ورود هرگونه ارز به ایران در ازای فروش نفت خواهد بود؛ یعنی ایران مجبور خواهد بود به جای پول نفت، از کشورهای خریدار کالا دریافت کند: نفت در برابر غذا و دارو!
این تحریم ها را سال گذشته کنگره آمریکا تصویب کرده بود و حالا دولت اوباما با اجرای آن قصد دارد جمهوری اسلامی را به شکلی بی سابقه تحت فشار بگذارد. محروم کردن مطلق ایران از درآمدهای نفتی که دهه ها چرخ اقتصاد کشور بر محور آن می چرخیده، احتمالا تبعات غیر منتظره ای خواهد داشت که کمترین آنها ناتوانی دولت از تامین منابع عادی بودجه ای است که ساختار اداری و اجرایی به شدت به آن معتاد است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر